Vanmorgen ging de wekker op het afschuwelijke uur van kwart voor zes. Michel is zojuist vertrokken op weg Nederland. Hij moet eerst via Perygueux naar Angoulème en dan op weg naar het noorden. Een omweg van zo`n tweeënhalf uur met dank aan één of andere sukkelige transporteur die bij ons nog bubbels zou afleveren vóór dat Michel op weg zou gaan naar Nederland. Gistermiddag heeft hij de hele middag zitten wachten en afwisselend lopen telefoneren met het bedrijf waarmee we onze Bubbels vervaardigen. Uiteindelijk hebben we de tranpsporteur zelf te pakken en deze durft te beweren `s morgens bij ons te zijn geweest maar niemand thuis te hebben getroffen. Nou hebben wij toevallig een mannetje aan het werk aan ons terras, dus van dat verhaal kan geen sprake zijn. Als Michel verteld dat er de hele dag iemand bij het huis is geweest wordt er van tactiek veranderd:"chauffeur kon het dan waarschijnlijk niet vinden, maar we komen morgen wel"Michel die al afspraken heeft voor vanavond zegt de transporteur dat het niet gaat. "Dan houd het op"is het antwoord van de transporteur die gestuurd was door de Bubbelmakers. Als Michel contact met hen opneemt en ze verteld wat het probleem was gaan ze volledig door het lint. Maar het mag allemaal niet baten, de transporteur houdt voet bij stuk de Bubbels staan in Perygueux en blijven daar tot minimaal de volgende dag, ondanks de afspraak dat ze eigenlijk maandag al bij ons bezorgd zouden worden. Extra vroeg opstaan is dus de enige oplossing en ze dan zelf maar ophalen. Claudia die zo goed als geen les meer had komende dagen is ook alvast meegegaan. Met een wit gezichtje van de slaap zat ze vanmorgen met veel moeite een broodje hagelslag naar binnen te proppen. Ze heeft een missie in Nederland, onlangs is Bun overleden(haar konijn)en nu wil ze kijken of er in Nederland een nieuw konijntje te scoren valt.
Onze proeverij heeft nu al een moeizame start, maar dan gaat het vast extra gezellig worden, hoop ik. Eerst hadden we Campman die door brand werd verwoest, gelukkig sprong Nol in `t Bosch onmiddelijk voor ze op de bres en konden we daar terecht. Toen dat gedoe met die uitnodigingen die weer terug kwamen of bij Nol in `t Bosch werden bezorgd. Tja en toen afgelopen vrijdag de negen!!!pallets wijn zouden worden gehaald, belde het transportbedrijf vanuit Nederland ons op met de boodschap dat de vrachtwagen 7 kilometer bij ons vandaan gekanteld in de sloot lag. Michel stelde de transportplanner voor om er even te gaan kijken of hij iets kon betekenen voor de chauffeur. We hadden begrepen dat de vrachtwagen van de weg was gereden en onmiddelijk hadden Michel en ik een beeld voor ons van scheurende Franse vrouwen met in hun ene hand een peuk en in de andere hun mobieltje. Die zien we hier namelijk meerdere malen per dag en daar moeten wij zelf ook vaak de berm voor in vluchten om niet van de weg af te worden gereden. Als Michel ter plaatse komt, blijkt dat de motorwagen nog op de weg staat, weliswaar met één wiel gevaarlijk dicht bij het ravijn, maar de oplegger ligt bijna plat in de sloot, half hangend op een boom en een verkeersbord. De chauffeur is spierwit en staat bibberend langs de kant na te schokken van het ongeluk. Hij verteld dat hij probeerde te keren op de weg omdat Villefranche-de-Lonchat al tijden overhoop ligt kon hij er niet door. Het keren mislukte en hij kwam in de zachte berm terecht:"en toen was er geen houden meer aan, ik voelde de wagen zo wegglijden"verteld hij later bij een kopje koffie in onze keuken. De gendarmerie is onverbiddelijk als een sleeptakel en een kraan de wagen weer op de weg heeft staan, willen ze dat de hele combinatie naar Perygueux wordt vervoerd om te laten nakijken. Michel die allang in de gaten heeft dat de chauffeur dan het hele weekend vast zal zitten in Frankrijk probeert ze op andere gedachten te brengen. De wagen ziet er ongedeerd uit, zelfs de pallets die al in de aanhanger waren geladen lijken onbeschadigd. Na veel praten krijgt Michel het voor elkaar dat de wagen naar ons toe mag. De chauffeur zit nog na te shaken in onze keuken en wij maken ons een beetje zorgen of hij in deze toestand wel weer de weg op kan. Maar na twee sterke koppen koffie en een broodje hagelslag is hij weer het heertje en monter zegt hij:"kom chef, we laden die pallets van jou en ik ga snel `en routexb4 op weg naar huis". Later worden we nog overladen met bedankjes voor alle geboden hulp van de chauffeur, maar ook van het transportbedrijf die op deze manier een hoop kosten bespaart is gebleven. Wij halen onze schouders op:"is toch normaal dat je elkaar helpt als het kan?"zegt Michel nog tegen de planner die ons opbelt.
Diezelfde middag hadden we een afspraak met een consulente van een reisorganisatie, die zou komen kijken of onze kamers pasten in hun programma. De hele middag zitten we ons buiten in het zonnetje te verbijten, maar de desbetreffende dame komt niet opdagen. De organisatie heet : Eliza was here. Nou, waar ze ook was, ze was niet here is onze ervaring. Het vervelende was dat ik nog zoveel werk te doen had en dus alleen maar kon denken aan wat ik allemaal wel niet had kunnen doen terwijl ik zat te wachten. Als we na het weekend een mailtje sturen waarin we om uitleg vragen, krijgen we een of ander verhaal over een gebroken pols te horen en dat de hele reis niet was doorgegaan. Ik vind het een raar verhaal, het eerste wat je volgens mij doen als zoiets gebeurd is de gemaakte afspraken annuleren toch?? Campman mailde ons dezelfde avond nog toen de hele zaak was afgebrand en ik kan me voorstellen dat ze daar nou niet bepaald zin in hadden. Anyways ik denk dat het buiten nu wel te doen is, het was net nog ontzettend koud en donker, maar nu schijnt het zonnetje en het gaat vandaag 27 graden worden. Ik ontving zojuist een smsje van Claudia dat de Bubbels in de bus zijn. Werk aan de winkel dus.
Toedeloe.
Dutchies en France 