Afgelopen weekend zwaaiden we de allerlaatste gasten van het seizoen uit. Vanaf begin juni tot afgelopen vrijdag zijn we geen dag/avond vrij geweest en viel er ook niet uit te slapen. Met z’n drietjes draaiden we een dubbele shift elke dag, maar wat was het gaaf!!! Ondanks de vermoeidheid die ons soms ook parten speelden, overheerste vooral totale euforie bij ons.
Na een heftige periode van corona, geen proeverijen, slechte oogst, geen gasten en geen of nauwelijks wijnverkoop, was het volop genieten van alle enthousiaste gasten. Gasten die al jaren kind aan huis zijn, maar ook heel veel nieuwe gasten. Iedereen was razend enthousiast over onze nieuwe setting. Behalve een nieuwe wijnmakerij, een toren met twee luxe suites hebben we ook een nieuwe eetzaal gemaakt. Eentje met uitzicht over de weilanden met een royaal terras ervoor waar nu ook heerlijk buiten van het ontbijt kan worden genoten. En daar hebben veel gasten gebruik van gemaakt.
Even wat onwennig na zo’n lange periode van onafgebroken gasten loop ik door ons huis en zie ik niets dan werk. Achterstallig werk… Doordat de oplevering van de suites in de toren natuurlijk later was dan oorspronkelijk gepland hebben de meubels en aanverwante artikelen heel lang ingepakt in ons huis en in de chai gestaan. Toen we vlak voordat we de eerste gasten gingen ontvangen alles moesten inrichten was er geen tijd meer om alles rustig aan te doen. En zo ligt er as we speak nog altijd karton en andere troep in onze woonkamer. Maar ja ’s avonds lekker op de bank met onze benen voor de kachel spreekt ons ook aan en zo schuif ik alles tijdelijk naar de ene helft van de kamer.
Michel en Stan zijn druk met de wijn, cuves leegscheppen, wijn heen en weer pompen en natuurlijk alles etiketteren voor onze aankomende proeverij. Er is dus nu geen sprake van dat ik ze kan vragen te helpen met het leegmaken van onze woonkamer. Ik stofzuig ons zitgedeelte grondig zodat de insecten die bezit hebben genomen van onze woonkamer in ieder geval foetsie zijn(inherent aan leven op het platteland). Overdag verdeel ik mijn tijd tussen dingen die ik moet doen(adminstratie, bestellingen voor onze proeverij, adressenbestand bijwerken en ander saai werk op de pc) en dingen die ik graag wil doen(vriezers ontdooien, was strijken, kasten leegruimen, koelkast opruimen en schoonmaken). Het is niet zo dat ik een geheime hobby heb aan schoonmaken, maar het is meer dat overal waar ik om me heen kijk dingen zie die anders moeten.
Veel belangrijker dan mijn geneuzel over klusjes in huis is natuurlijk de fantastische prestatie van onze Claudia. Dwars door de hele corona periode heen zonder ooit een fysieke les te hebben kunnen volgen heeft ze haar Master behaald. De datum van de uitreiking werd zo lang geheim gehouden dat wij onze agenda al vol hadden met gasten dus helaas moesten we deze feestelijkheid wederom aan ons voorbij laten gaan. Gelukkig is onze knapperd nog lang niet klaar met studeren, ze is gewoon weer een nieuwe Master begonnen, dus we hopen op een herkansing om toch ooit een keer een uitreiking te kunnen bijwonen. Natuurlijk hebben we alles wel online gevolgd en genoten van de lovende woorden die over haar werden gesproken.
Tja en dan onze oudste dochter, die al vier jaar met veel ups en downs een wijnbar bistro runt. Je kan het niet bedenken dat je zoiets begint en dat je dan in zo’n corona periode terecht komt. Opeens moet je in plaats van gastvrouw zijn en je bedrijf runnen thuis blijven, dan weer afhaalmaaltijden bedenken en veel, heel veel documenten invullen om vergoeding te ontvangen van de overheid. Zodat je in ieder geval je personeel kan betalen. Ondertussen heeft ze ook nog onze fantastische kleinzoon op de wereld gezet. Samen met Jonathan vechten ze zich door een lastige periode heen waarbij ik vaak met ze te doen heb. Maar als ik bovenstaande foto’s zie, een collage gemaakt door Renée die tegenwoordig de keuken runt bij Petit Louis, dan ben ik een overmatig trotse moeder. Ik zie een jonge stoere vrouw die ondanks alles al vier jaar een wijnbar bistro runt.
En als ik dan al die lofuitingen over de dames heb gedaan, dan moet ik natuurlijk ook vertellen hoe het met onze middelste stoere zoon gaat. Stan heeft net zoals vele andere jonge mensen ook een lastige corona periode achter de rug. Het niets mogen, binnen blijven en afwachten heeft ook bij hem z’n tol geëist. Maar toen we eindelijk weer gasten mochten ontvangen stond ie z’n mannetje. Overdag uren maken in de wijngaard, snel naar huis douchen en omkleden om vervolgens de hele avond in de keuken te helpen met de afwas en de bediening. We hebben geprobeerd om daar iemand voor te vinden maar tevergeefs. Stan deed het fluitend en onder het genot van een discodeuntje was het zo gepiept. Niet waar je als jongeman van droomt, maar ook Stan is net als onze dames heel praktisch ingesteld. Het moet gewoon gebeuren dusss… Op dit moment is ie druk bezig met het leegscheppen van een cuve.(dat is zoiets als een rondje sportschool) Michel heeft de vorige gedaan en zo wisselen ze de zware klussen een beetje af.
Natuurlijk is er weer heel veel gebeurd afgelopen zomer, en ik ga proberen daar wat meer over te schrijven nu er weer iets meer tijd is.
Voor nu zeg ik: het begin is er weer.
Dutchies en France 