Frans half uurtje

Vanmorgen onze gasten uitgezwaaid, we hadden twee Belgische echtparen over de vloer, gezellige lieve mensen waar ik me heerlijk op heb kunnen uitleven qua verzorging. `s Morgens een lekker ontbijtje gemaakt en `s avonds diner. Michel maakte dan het houtkacheltje aan in onze lounge zodat ze na het diner, nog een lekker koffietje(met cognac) konden genieten bij het vuurtje. Overdag was het schitterend weer en ik heb de tijd goed benut met het vastzetten van de draaglatten, ik ben nog lang niet klaar, maar om ons huis heen begint het erop te lijken. Door alle drukte kwam er even niets van bloggen. Vrijdagochtend moesten we voor dag en dauw Stan en Serah afzetten op het station in Libourne. De wiskundeleraar die de organisator was van de hele uitwisseling had Michel nog op het hart gedrukt dat we absoluut om 7.00 uur present moesten zijn. Als we Stan vragen hoe laat de trein dan zal vertrekken, ziet die de bui al hangen en ook hij zegt ons dat het niet uit maakt hoe laat de trein vertrekt, maar dat we ons gewoon aan de 7.00 uur moeten  houden die de leraar ons heeft gesommeerd. Michel en ik zijn nooit zo punctueel, dus vijf minuten later verschijnen vinden wij zelf nooit zo`n probleem. Toch verlaten we die ochtend ruim op tijd ons huis en om exact 7.05 uur staan we op het station van Libourne. Ik vraag aan Stan of hij de wiskundeleraar al heeft gezien. In de hal is het een drukte van jewelste omdat zo`n beetje alle kinderen daar al zijn bepakt en gezakt. Stan kijkt rond, maar ziet hem niet. "Zal zo wel komen, mama, hij is meestal wel op tijd". Ook de lerares van Serah zien we niet, maar als ik haar erna vraag haalt ze haar schouders op:"gisteren heeft ze ons ook een uur laten wachten bij school, we zouden een uitstapje maken, maar zij kwam pas een uur later opdagen". We nemen vast afscheid van Serah die zich graag bij haar vriendinnen wil voegen. We krijgen een dikke knuffel van haar en ze bedankt ons voor de gezellige ontvangst. Ze beloofd ons nog eens terug te komen. Omdat het nog vroeg is besluiten Michel en ik mee te lopen naar de treinen, we willen ze echt uitzwaaien. Daar horen we van de juffen van Stan dat de wiskundeleraar er nog niet is en dat dat vervelend is omdat hij de treinkaartjes heeft. De juffen overleggen met de conducteur en om de beurt bellen ze met de betreffende leraar om hem te vragen wanneer ie zal arriveren. Dan is opeens de trein aangekomen en moeten de leerlingen instappen. Nog altijd is de wiskundeleraar er niet en ook de Amerikaanse lerares is er niet, zij was te gast bij de wiskundeleraar. De juffen kijken bezorgt, maar besluiten toch maar in de trein te stappen, de conducteur heeft ze toestemming gegeven te mogen reizen zonder kaartje. Als de trein het station uitrolt, komt de wiskundeleraar door de schuifdeuren vliegen, desolaat kijkt hij naar ons, met een vragend gebaar wijst hij naar de wegrijdende trein. "Ja, knikken wij, die is inderdaad net vertrokken". Ook de Amerikaanse lerares kijkt verward om zich heen. Hoe het is opgelost weten we niet, maar later op de dag ontvangen we van Stan een smsje dat de leraar en de lerares zich bij hen hebben gevoegd, maar dat het muisje nog wel een staartje krijgt is duidelijk. Stan meldt ons dat het een ongeregeld zooitje is, maar dat hij geen tijd heeft om het ons uit te leggen. Verder laat hij ons weten dat hij geniet van Parijs, doodmoe is, slecht te eten krijgt en al meer dan 800 foto`s heeft gemaakt. Klinkt ons volkomen normaal in de oren. We smssen Stan nog even met de waarschuwing dat de tijd dit weekend verzet moet worden en dat het misschien handig is om dit ook even te melden aan de wiskundeleraar.

Toedeloe.