Ecuras, Parijs, Minzac…

Zo, met mxb4n Parijs-beker vol thee en verder niemand om me heen om aan me te zeuren(behalve Steef aan de keukentafel, maar die heeft zo veel huiswerk en dus geen tijd voor mij)eindelijk weer eens een blog doen. Het is niet dat ik er geen zin in heb en aan materiaal heb ik ook geen gebrek. Onze gasten van afgelopen week zijn weer vertrokken en inmiddels zijn er ook alweer nieuwe gasten gearriveerd. Maar eerst wil ik nog wat kwijt over de gasten die alweer weg zijn, het goede nieuws is namelijk dat ze onze wijnen op de kaart van hun restaurant gaan zetten.Dit weekend!!! Ik heb gelijk in een enthousiaste bui getwitterd dat de eerstvolgende gast die zich in hun restaurant meldt, een magnum VANDENBELD cadeau krijgt van ons. Ditzelfde wil ik natuurlijk alle bloglezers aanbieden dus bij deze. Het restaurant heet Up North en is te bezoeken in Brussel. Het is een Noors restaurant met een waanzinnig lekkere kaart die overigens te bekijken is op hun gelijknamige site. Zeer binnenkort gaan we het restaurant ook zelf bezoeken om te kijken hoe het gaat met onze wijnen en natuurlijk ook om lekker te eten, heb ik nu al zin in. Voor de dag na hun vertrek hadden Michel en ik een heel strak plan bedacht, we moesten namelijk ook wijn afleveren op een vakantiepark in de buurt van Angoulxeame, klein dorpje genaamd Ecuras. Het vakantiepark wordt veel bezocht door Nederlanders, Engelsen en ook wat Fransozen en op dat park heeft een Nederlandse man het beheer over het winkeltje, de bar en het restaurant. Via, vrienden en daar weer familie van kwam hij bij ons terecht en na een proeverijtje op ons domein en nog wat proefflesjes mee naar het park was hij om. Hij had een leuke bestelling gedaan die we persoonlijk wilden brengen om ook even te kijken hoe het er bij hem aan toeging. Ondertussen hadden we ook een deal gesloten met de Nederlandse Ambassade in Parijs. Die wilden graag dat we wijn zouden sponsoren voor een koninginnedagreceptie. Dat vonden wij prima, maar bij nader inzien wilden ze liever dat wij alle wijn zouden leveren voor de receptie zodat ze niet met 10 verschillende soorten zouden zitten. Dat staat niet zo goed vonden wij ook dus na een beetje onderhandelen hadden we bedacht dat we na een bezoek aan Angoulxeame net zo goed konden doorrijden naar Parijs. En zo gebeurde het dus dat we donderdagmiddag met onze bus midden in Parijs stonden voor de grote poort van het indrukwekkende gebouw van de Nederlandse Ambassade. We werden uiterst hartelijk ontvangen en één voor één kwamen zo'n beetje alle medewerkers zich aan ons voorstellen. Eerst de ambassadeur, vervolgens de consul, daarna het hoofd van de Economische zaken enz. enz.. Na het handjes schudden ben ik onmiddelijk weer alle namen vergeten, maar als we dan ook nog een rondleiding krijgen door het hele gebouw ben ik razend enthousiast, ik spreek uit dat ik het erg jammer vindt dat we niet aanwezig kunnen zijn bij de receptie die aanstaande donderdag is. In de schitterende tuin worden zelfs tulpen geplaatst speciaal voor het feest. Ook Michel kijkt zijn ogen uit en zegt het jammer te vinden dat we niet kunnen. "Misschien kunnen we toch kijken of we kunnen komen." zegt hij dan tegen de secretaresse. Ik kijk nog even hoopvol, maar bedenk me dan dat we toch wel echt nog meer gasten krijgen en dat ik helaas maar op één plaats tegelijk kan zijn. We wilden natuurlijk niet onmiddelijk weer terugrijden, want we waren die ochtend om half zeven thuis vertrokken en dan gelijk weer 600 km terug kachelen zag ik niet zo zitten. We vragen of we de bus mogen laten staan binnen de poorten van de Ambassade. We vinden het zelf een brutale vraag, maar een bus parkeren midden in Parijs is ook geen eitje(pasen) dus toch maar vragen. De secretaresse ging het hoogstpersoonlijk aan de ambassadeur vragen en die was gelijk akkoord. Met een klein tasje op wielen liepen we de poort uit. We kregen nog een goede tip over een hotel om de hoek:"boeken we zelf ook vaak voor onze gasten"zegt de secretaresse van de ambassadeur ons. Misschien even kijken wat het kost, denken Michel en ik allebei. Maar dat valt voor Parijse begrippen reuze mee en we nemen dus op aanraden een kamer in het hotel. Daar droppen we onze tas en met een feestgevoel in ons lijf lopen we heerlijk relaí de stad in. Het eerste terrasje dat we zien ploffen we neer voor een biertje/colaatje en als echte toeristen spreiden we de plattegrond uit op het kleine tafeltje. "Waar wil je heen??"vraag ik Michel. Als een kind in een snoepjeswinkel kijk ik uit over de plattegrond, ik kan maar niet besluiten wat ik wil gaan zien zo heerlijk vind ik het om zomaar samen op een donderdagmiddag in Parijs te kunnen slenteren. We hebben slechts enkele uurtjes, maar toch. We besluiten gewoon lekker te gaan wandelen ergens richting Eiffeltoren, altijd leuk. Dan praten we even over waar we die avond zullen eten en opeens bedenken we dat het wel leuk zou zijn om mijn neef die in Parijs woont, uit te nodigen voor een etentje. Hij was laatst zo lief om Stan die uit New York kwam even op te vangen en op de trein te zetten richting Nederland. We bellen hem en dan ergens in de buurt van place de la Concorde ontmoeten we elkaar. We sjouwen nog wat langs de Seine en vinden dan ergens in Quartier latin een klein restaurantje dat ons aanstaat. Het was een heerlijke avond waar ik nu met veel plezier op terug kijk. De volgende ochtend had ik nog allerlei plannen die iets te maken hadden met Montmartre en de Sacre Coeur, maar m'n benen deden zo zeer en `s nachts moest ik ook nog denken aan het feit dat het goede vrijdag was en dat waarschijnlijk veel mensen op pad gingen richting het zonnige zuiden. Als Michel wakker is zeg ik hem dat het wel goed is, en dat ik wel naar huis wil. We genieten van een typisch Frans hotelontbijtje en gaan dan terug naar de Ambassade voor onze bus. Daar kletsen we nog wat met de "gardien" en dan rijden we een steeds voller wordend Parijs weer uit. Een uurtje of vijf later zitten we weer voor ons huis en genieten we van de vredige stilte en het aangename zonnetje. Alles heeft zo z'n charme..