In mijn vorige blog stonden er nog reserveringen voor de paasdagen in onze agenda. Inmiddels weten we dat we waarschijnlijk voor het eerst vanaf 9 juni weer geopend zijn voor gasten vanuit het buitenland. We zijn dus alweer heel wat annuleringen verder en dat doet pijn. Ook ben ik dus vooral druk met het verschuiven van reserveringen, er zijn er inmiddels een aantal die al twee jaar verschoven zijn. De gasten willen dus nog altijd komen, maar verzetten dus maar weer. Voor het zomerseizoen druppelen nu heel voorzichtig wat reserveringen binnen, het goede nieuws en de versoepelingen geven hoop. Volgende week gaan hier de terrasjes open en hoewel ik geen frequent bezoeker ben, zal ook ik blij zijn dat een koffietje of een lunch buiten de deur, in ieder geval weer mogelijk is.
En hoewel we enorm uitkijken naar gasten aan onze tafel moet ik eerlijk wel zeggen dat er nog steeds gebouwd wordt op ons terrein. Ook moet er nog heel wat grond verzet worden, onze huidige septic tank is te klein om al het afvalwater te verwerken van de huidige kamers en de extra kamers. Ook willen we de terrasjes voor de chambres d’hotes zo maken dat er ook buiten een ontbijt gegeten kan worden. Nog altijd staat er een bouwkeet voor de ingang van de chambres d’hotes waar nog regelmatig ‘mannen van de bouw’ hun lunch in verorberen. De toren krijgt vorm nu de buitenkant is voorzien van een stuclaag en ook al staan er nog steigers, het aanzicht is fantastisch mooi. Binnen zijn de badkamers betegeld, gipswanden geplaatst, elektriciteit getrokken, airco geïnstalleerd, het wachten is nu op de loodgieter en de schilder(deze klus is te groot voor Bricoleertje). Vanaf wanneer deze kamers exact in gebruik genomen kunnen worden, weten we niet, maar ze zullen in ieder geval ergens in juli klaar zijn.(op z’n laatst hoop ik, want ook hier hebben we al enkele reserveringen voor aangenomen)
Tegelijkertijd hebben we ook onze eetzaal moeten aanpakken, want het zaaltje waar we nu het ontbijt serveren is te krap voor het aantal gasten dat we deze zomer kunnen huisvesten. En zo werd ik op een zonnige ochtend verjaagd door het lawaai in huis. De mannen van de bouw waren begonnen met het slopen van een binnenmuur in ons huis. Deze muur moest eruit geslagen worden om een grotere eetzaal te maken. Ik besloot om voor het huis in het zonnetje rustig m’n laatste luiken te gaan schuren en schilderen. Boven het lawaai van m’n schuurmachine hoorde ik Michel mijn naam roepen. Vanaf de hoek van ons huis stond hij opgewonden (en blij als een klein jongetje) te wenken. Toen de eerste gipslaag van de binnenmuur viel ontdekte Michel dat net als alle andere binnen muren ook deze muur bestond uit een hele serie platte stenen. In de hal van de chambres d’hotes en in het winkeltje aangrenzend aan de ontbijtzaal hadden we hier al vloeren van laten leggen. “Kom dan ga ik in de container staan en geef ik jou de hele stenen aan, daar kunnen we een vloer van laten leggen in de eetzaal.” En zo stonden we samen midden in de stofbende tussen de bouwmannen stenen uit de container te rapen. “Ik voel me net alsof ik op de vuilnisbelt naar bruikbare zaken aan het zoeken ben.” zei ik tegen Michel. Ook de bouwmannen bekeken ons een beetje meewarig zo blij als we leken te zijn met iedere hele steen die we veilig wisten te stellen. Aan het einde van de dag, hadden we een complete vloer bij elkaar geraapt.
Op dit moment bevind ik me trouwens opnieuw in stof en lawaai, want andere bouwmannen zijn gipsplaten aan het plaatsen voor de niet zo mooie binnen muren van de toekomstige eetzaal. Volgende week zouden we dan de ruimte zelf kunnen schilderen; voor de komende 10 dagen staat er regen op de planning dus in de wijngaard hebben we dan (helaas) niks te zoeken. Overigens zijn we met de wijngaard op een haar na ontsnapt aan opnieuw een jaar zonder oogst. Er werd vorst aangekondigd met een gemene wind waardoor de gevoelstemperatuur op zo’n -6 kon raken. Een week lang werden zo’n beetje alle wijngaarden in heel Frankrijk(en ook in andere landen) geteisterd door vorst. Sommige boeren raken hun complete oogst kwijt, sommigen een deel en er zijn er ook die geen enkel probleem hebben. Bij ons lijkt het mee te vallen. We zijn in sommige percelen 50% kwijt, maar ook in sommige stukken ook 30% en slechts 10%. Met 27 april 2017 nog altijd vers in ons geheugen zijn we dus ‘blij’ dat het niet erger is dan dit. In het nieuws lazen we dat er wellicht financiële steun vanuit de overheid zou komen voor alle wijnboeren die geraakt zijn door de vorstschade, maar uit ervaring kunnen we vertellen dat uit die hoek meer woorden dan daden komen. Meestal is de eindconclusie namelijk dat je je ervoor had kunnen verzekeren(á €400 per hectare, dus met 20 hectare niet echt een optie) en dat het dus toch eigenlijk je eigen verantwoordelijkheid is, wat eigenlijk ook waar is. Soms krijgen we een korting van € 27 op onze sociale premies ofzo, niet echt een opsteker. Afijn we zijn opgelucht dat we de vorst nu wel overleefd hebben, nu is de regen onze volgende uitdaging.
Petit Louis is verhuisd naar Montpon. Al een poosje klaagde hij erover dat zijn huis ‘m te groot werd en dat hij al het werk rondom en erin niet meer aankon. En zo verkocht hij al z’n buitenspullen zoals machines voor de houtkap, tractor enz. In ’n buitenwijk niet ver van Montpon vind hij een kleiner huisje met toch ’n klein stukje grond en zo verhuisd hij van het ruime platteland naar “de stad”. Als hij aan de deur staat voor z’n bidonnetje wijn informeer ik hoe het bevalt in z’n nieuwe woning. Zuchtend en mopperend doet hij z’n relaas, “het is daar net een gevangenis, je mag daar niks, m’n buren zijn boos op me vanwege de hond die soms weleens blaft, ik mag m’n auto nergens neerzetten….enz enz.” Hij is dus nog niet echt happy in z’n nieuwe situatie en als Michel aan ‘m vraagt of hij ons kan helpen met het opschonen van de bosrand beginnen z’n ogen te glimmen. Hij zoekt voor ons een paar mannen met goede machines om de bosrand te snoeien en op de dag dat het moet plaatsvinden loopt hij er zelf met een gloednieuwe motorzaag tussen te springen. Michel en Stan verplaatsen al het afgekapte snoeihout(soms complete bomen) en Louis maakt er soms kleinere stukken van met z’n zaag. Aan het einde van de dag zegt hij peinzend dat hij misschien toch maar weer een tractor moet kopen…
Dutchies en France 