Om toch wijn te kunnen leveren aan onze vaste particuliere afnemers(diehard VANDENBELD fans)hadden we besloten om een afhaalmoment te organiseren. Het afhalen zou plaatsvinden bij de opslag, waar we gewoonlijk een flinke voorraad van onze wijnen hebben staan. Er waren veel vrijwilligers, hulp en liefde van externe partijen mee gemoeid, maar het is ons gelukt om de meeste rijtjes- en abonnementshouders van wijn te voorzien. We hadden tijdelijk onze webshop tarieven verlaagd zodat de prijzen op proeverij-niveau zouden zijn. Daar hebben best veel mensen gebruik van gemaakt. En zo gebeurde het dat wat ook een beetje ontspanning voor ons moest worden, (we hadden een huisje gehuurd voor 14 dagen) we van de 14 dagen er elf hebben doorgebracht met het inpakken van wijndozen in een raamloos magazijn. We hadden ons een beetje verkeken op de hoeveelheid werk die het met zich meebrengt om wijnbestellingen verzendklaar te maken. En ondanks onze zorgvuldige inpaktechnieken zijn zelfs niet alle bestellingen volledig in goede staat bij de ontvanger aangekomen. De kapotte pakketten gaan terug naar de afzender, dus het is niet zo dat u thuis met een rinkelende, natte, drekkige verpakking wordt afgescheept. Maar ja dan moeten wij dus opnieuw inpakken en versturen.(of in dit geval Erwin onze steun en toeverlaat in donkere tijden) Fingers crossed dat het niet opnieuw kapot gesmeten wordt. (er wordt bepaald niet lichtzinnig met de pakketten omgegaan) Afijn een ervaring rijker en een lichte rughernia rijden we alledrie weer huiswaarts. Ik zal nooit meer zeuren dat het organiseren van onze proeverij zo’n gedoe is.
Eenmaal thuisgekomen krijgen we van mijn vader te horen dat onze biggenschare, we hebben er zeven, de hele tijd aan het uitbreken is. Poubelle(ons varken, gekregen van Petit Louis) heeft afgelopen zomer een schandalig rendez-vous gehad met een wildzwijn en is daar niet geheel ongeschonden vanaf gekomen. Ons schrikbeeld is dat de biggetjes de weg op vliegen en op die manier een ongeluk veroorzaken. Wij zijn dan aansprakelijk voor de schade, maar erger nog is dat het in Frankrijk verboden is om wilde zwijnen te ‘houden’. En onder de 7 biggen bevinden zich 3 wilde zwijntjes, wat ons geen twijfel liet wie de vader was. Er kan een dikke boete opgelegd worden zo is ons al door diverse mensen verteld. De bouwmannen die bezig zijn met het bouwen van de toren hebben ons als eerste gewaarschuwd. Vervolgens onze oenoloog, Petit Louis(die zelf trouwens ook niet vies is van een creatieve interpretatie van de wet) en zelfs de jachtvereniging. Nu ze mijn vader slapeloze nachten hebben bezorgd en wij het zelf ook niet langer alleen maar schattig vinden… We weten dat waarschijnlijk een stuk of vier van deze beestjes ook weer kleintjes kunnen krijgen. In ons gebied bevinden zich veel wilde zwijnen en die storen zich niet aan een hek, als de dames geslachtsrijp zijn, gaan ze dwars door de omheining heen voor een gezellige ontmoeting. Michel besluit Petit Louis te bellen om raad. “Oui Michel, je viendrai immédiatement!” zegt hij ernstig als Michel hem uitlegt wat het probleem is. Een dag later is de deal gesloten. Een Portugees die een paar dorpen verder woont, wil ze graag meenemen. We willen niet weten wat hij ermee van plan is.(erg laf en hypocriet, ik weet het) Het vangen blijkt nog niet mee te vallen, Poubelle is opeens geen lief varken meer. Als ze is meegenomen voel ik me slecht en ook een soort van verdrietig. Ook al weet ik dat we haar niet konden houden. We zouden steeds weer opnieuw kleintjes krijgen van wilde zwijnen en ons daarmee een heleboel ellende op onze hals halen. Tot overmaat van ramp eten we die avond karbonaadjes, lusteloos prikken we alle drie in ons eten, denkend aan lieve Poubelle. Als de Portugees de volgende dag terugkomt voor de resterende kleintjes(het vangen lukte niet in één keer), verteld hij aan Stan hoe lief hij Poubelle vind. Hij legt uit dat ze na de stressvolle gebeurtenis nu weer tot rust is gekomen en dat hij zag dat ze de reeds meegenomen kleintjes liet drinken. De andere kleintjes zouden ook met haar herenigd worden. Een dag later staat Petit Louis weer op ons erf, hij heeft wijn nodig. Terwijl hij geduldig wacht tot zijn bidonnetje gevuld is, verteld hij honderduit over Poubelle en hoe fijn ze terecht is gekomen. De Portugees heeft een flink weiland met een hok en Poubelle heeft wederom een fijne plek.
Ondertussen wordt hier driftig doorgebouwd aan onze toren. “Voor de feestdagen zijn we weg hier” zegt één van de bouwmannen met een overduidelijke spijt in zijn stem. Ze hebben een fijne tijd hier op ons erf beleefd met veel grapjes en flesjes gekoelde rosé tijdens de lunch om de werkvreugde te verhogen. (“alleen op vrijdag Michel, je moet ons niet teveel verwennen”zo verzekerde de voorman ons) Als de bouwmannen de toren af hebben komen er nog loodgieters, elektriciëns, tegelzetters en schilders aan te pas om de studio’s klaar voor verhuur te maken. Maar normaal gesproken zou alles klaar moeten zijn voor het aankomende gastenseizoen. In een normale wereld zou dat begin april moeten aanvangen, maar ja of dat doorgang gaat vinden blijft nog even ongewis. Eerst maar weer de kerstdagen overleven, die dit jaar betrekkelijk rustig zullen verlopen, want geen bezoek uit Nederland…
Veel plezier met het versieren van de kerstboom en het bakken van de kerstkoekjes!!!
Dutchies en France 