De grenzen zijn weer open!! En gelijk nadat het nieuws bekend werd kwamen er een aantal reserveringen binnen. Yesss, we gaan weer beginnen. Gelijk bedenk ik me dat ik nog wel wat zaken te regelen heb voordat we weer van start kunnen. Om te beginnen was ik benieuwd hoe het leven er buiten ons dorp aan toeging. Is er wel wat te beleven voor onze gasten? Ons dorp bestaat uit 456 inwoners, dus bruisend kan je dat niet noemen, mét of zonder Corona. Ik besluit mijn vader mee te nemen naar Libourne, we hebben varkensvoer nodig en zullen ‘en passant’ een koffietje op een terrasje doen. Mondkapje in de zak voor de zekerheid, ik had gelezen dat je zonder mondkapje niet naar de horeca mag. Je mag dus wel het mondkapje af als je aan tafel zit, maar niet als je rondloopt of het toilet wilt bezoeken. Op de terrassen die ik passeer zit het redelijk vol, geen afstand en geen mondkapjes. Waar we plaats nemen is het terras niet overvol, loopt de bediening wel met een mondkapje, maar hoeven de gasten er geen te dragen bij het gebruiken van het toilet binnen. Ok, het valt dus wel mee met die maatregelen hier op dit moment. Het geeft een beeld van alles weer normaal en dat is fijn. Of het ook verstandig is zullen we over een week of twee merken. Zelf hadden we al besloten om even wat later onze deuren te openen. We kijken het even aan. Ondertussen geniet ik nog even lekker van het werken op het land en overleg ik met Aline onze huishoudelijke hulp, wat nog even een extra poetsbeurt kan gebruiken. Nog niks geboekt? Kijk even hier.
Mijmeringen van een wijnboerin..
Tegenwoordig heb ik onder mijn gehoorbescherming ook vaak oordopjes in zodat ik naar een muziekje kan luisteren tijdens het grasmaaien. Meestal is dat een of andere lijst op Spotify, soms één die ik zelf heb samengesteld en soms één met muziek ‘uit mijn tijd’ volgens Spotify uit de jaren tachtig ofzo. Anyway ik was ergens achteraan in de wijngaard lekker aan het maaien en ik luisterde naar een lijst die ik samen met Claudia beluisterde als we samen in de auto naar Nederland reisden voor onze proeverijen. Een lijst die liedjes over Parijs bevat, om te luisteren als we in Parijs rijden(of meestal niet rijden). En als we België binnen rijden dan luisteren we natuurlijk ‘België’ van Het Goede Doel, niet heel origineel ik weet het, nou ja luisteren, meestal blèren we lekker mee om de tijd te verdrijven en de moeheid. Tja en dan komt ‘Brabant’, van Guus Meeuwis. Daar ben ik helemaal geen liefhebber van, maar dit liedje als je dan bijna op de eindbestemming aankomt…(het huis van mijn schoonmoeder) Tja dat is toch wel speciaal dan. Ik reed dus heerlijk tevreden rond op mijn tractor op het franse platteland in de stralende zon, oortjes in, lekker beetje stof happen, want eindelijk heerlijk droog weer, veel ongedierte weg wapperend(open tractor) compleet in mijn element zeg maar. En toen zong ineens Guus Meeuwis over een koude avond in een wildvreemde stad. Nou een groter contrast kon bijna niet zeg maar. Opeens schoot ik in de lach, zomaar in m’n eentje op de tractor toen ik aan onze gezamenlijke lockdown moest denken. Er was weer eens een stroomstoring, iets waar wij op zich redelijk aan gewend zijn, maar die vooral onze oudste dochter niet meer gewend is.(woont alweer dik 9 jaar in Nederland) Claudia kwam naar beneden om te kijken of het van tijdelijke aard was. Peinzend zat ze met een kopje thee aan de keukentafel en vanuit het niets zei ze : “Nu denk ik aan Brabant” “Huh?” keken we met z’n allen verward naar haar. “Ja want daar brand nog licht”citeerde ze een zin uit de tekst van ‘Brabant’ van Guus Meeuwis. Steef, Claudia en ik hebben hetzelfde gevoel voor humor en al snel rolden de tranen over onze wangen. De mannen keken ons beteuterd aan, vonden het niet grappig.
Dutchies en France 